Witkacy o naszym kryzysie
„Czas dogonił świat opisywany przez Witkacego” — mówi Jan Englert. Dyrektor Teatru Narodowego od lat mierzy się z Witkacym. I jako aktor, i jako reżyser, i jako pedagog.
Grał Leona w Matce w 1970 r. u boku Haliny Mikołajskiej, w głośnej inscenizacji Erwina Axera w Teatrze Współczesnym, reżyserował Onych w Teatrze Polskim (1989), występował w Onych w Teatrze Powszechnym (1992), nad Kurką wodną pracował ze studentami szkoły teatralnej, a potem z aktorami Teatru Narodowego (2002). W Akademii Teatralnej wystawiał też m.in. W małym dworku i dwukrotnie — Bezimienne dzieło.
— Sięgam po Bezimienne dzieło już po raz trzeci, ale za każdym razem czytam je inaczej — podkreśla. W latach 80. postrzegał ten utwór Witkacego z 1921 r. jako bolesną opowieść o przegranych, o inercji twórców. Potem interesowała go gra z formą, „zabawa w Witkacego” — jak mówi. Dziś czyta Witkacego poprzez współczesność. „To jest dojmująco współczesne” — dodaje. Zauważa, że cytaty z Bezimiennego dzieła brzmią niemalże jak nagłówki z naszych codziennych gazet. Katastroficzna sztuka Witkacego staje się opowieścią o kryzysie, obojętności elit, o wpływie rewolucji na życie kulturalne. „O naszym kapuśniaku” — jak mówi reżyser, w którym teraz żyjemy, braku formy i stylu, przekonań i hierarchii.
W sobotę w „Gazecie” rozmowa z Janem Englertem.
Teatr Narodowy: Bezimienne dzieło Stanisława Ignacego Witkiewicza. Reżyseria Jan Englert, scenografia Andrzej Witkowski, opracowanie muzyczne Rafał Kowalczyk, konsultacja muzyczna i opracowanie ścieżki dźwiękowej Mirosław Jastrzębski, reżyseria światła Jacqueline Sobiszewski, układ scen pojedynków i walk — Wiesław Chmieliński. Występuję m.in.: Włodzimierz Press, Marcin Hycnar, Patrycja Soliman, Dominika Kluźniak, Grzegorz Małecki, Jerzy Radziwiłowicz, Tomasz Sapryk, Przemysław Stippa, Beata Ścibakówna, Milena Suszyńska. Premiera 2 marca.
