Artykuły

Z sześciu propozycji dolnośląskich teatrów wybór padł na spektakl w reżyserii Krzysztofa Babickiego w Teatrze Polskim we Wrocławiu pt. Arkadia. Wybór okazał się trafny.

Czytając zapowiedzi Arkadii miałem nadzieję, że decydując się na wizytę w Teatrze Polskim spędzę dwie godziny w interesujący sposób. Nie spodziewałem się jednak, że będzie to tak wyjątkowy czas. Już dawno nie czerpałem tyle przyjem­ności z zabawy słowem. Autor sztuki — Tom Stoppard z pasją bawi się umieszczeniem historii w dwu czasach — teraźniejszości i przeszłości. Bohaterami są mieszkańcy pewnej angielskiej posiadłości i ich przyja­ciele. Wśród nich są znani literaci. Jak się szybko okazuje nie żyją tylko poezją, ale również wdziękami kobiet, co rodzi szereg zaskakujących zdarzeń. Dwieście lat później współ­cześni domownicy dworku i miło­śnicy literatury pięknej próbują dociec z archiwalnych zapisków i notatek prawdy o losach przodków i ludziach tamtej epoki. Dwa wątki zgrabnie przeplatają się ze sobą. Podobnie jak klasyczna fredrowska komedia ze współczesną. Co cieka­we, teksty sprzed wieków bawią bar­dziej niż bliższe naszym czasom. Arkadia błyszczy błyskotliwymi dia­logami. Z jednej strony ocierają się o rubaszność, z drugiej odwołują się do greckich filozofów, a nawet do klasyków królowej nauk — matematyki. Sztuka może nie niesie jakiś głębokich myśli czy refleksji. Za to pokazuje jak wielką wartością może być umiejętność sprawnego posługi­wania się językiem. Uświadamiamy sobie jak bardzo mogą podobać się nam — ludziom XXI wieku wypowie­dzi kwieciste, barwne, nierzadko wyszukane i do tego podszyte humo­rem. A jeszcze cenniejsza jest cięta riposta. Tak dobry odbiór spektaklu zawdzięczamy obok autora sztuki również całemu zespołowi aktor­skiemu. Potrafili wiarygodnie adop­tować język już zapomniany i staro­modny. Prym wiedzie wśród nich Mariusz Kiljan. Odtwarza w Arkadii postać Septimusa Hodge nauczycie­la uwodziciela. W XIX-wiecznym kostiumie czuje się doskonale i uwo­dzicielsko, bryluje w kolejnych intry­gach. Dość tych zachwytów, czas na łyżkę dziegciu. Po opadnięciu kurty­ny pozostaje niedosyt, że nie wszystkie perełki słowne udaje się wyłowić i należałoby pójść na Arkadię ponownie.