Artykuły

Album z tego świata Ewa Wycichowska zrealizowała 21 lat temu. Z okazji jubileuszu Pol­skiego Teatru Tańca ponownie sięgnęła po ten Album. I oka­zało się, że warto wracać, zawsze można znaleźć coś nowego. Pol­ski Teatr Tańca zamiast jubileu­szowej fety od początku roku raz w miesiącu spotyka się z fanami i przypomina karty z przeszłości. Piąty odcinek cyklu XL. Polski Teatr Tańca wczoraj i dziś po­święcony był początkom dyrek­cji Ewy Wycichowskiej. Był rok 1988.

Wycichowska rozpoczęła od Koncertu op.1, w którym zaprezentowała pewne tropy i ludzi, z którymi chce współpra­cować. Od początku dała sygnał, że nie będzie jedynym choreo­grafem. Drugim spektaklem był Faust goes rock, potem wie­czór dedykowany Niżyńskiemu, Mozart a piacare i wiele innych. Aplauz publiczności i kry­tyki przyniósł Wycichowskiej Faust i Skrzypek opętany, dzieło specjalnie dla niej skom­ponowane przez Macieja Małeckiego. Pionierski okres dyrekcji Ewy Wycichowskiej za­myka w 1992 roku premiera Al­bumu z tego świata.

To spektakl bardzo poznań­ski: Ewa Wycichowska — inscenizacja i reżyseria, kostiumy Jolanta Załecka, wiersz Stanisława Barańczaka jako inspiracja. Do tego muzyka Krzesimira Dębskiego. Czy to ma jakieś zna­czenie? Wydaje się, że tak. Bo jest to nasz album, który wpisuje się w uniwersum dziejów. Każdy z twórców pokazuje trochę sie­bie, trochę środowisko, w któ­rym żył… Ewa Wycichowska od­kurzyła ten album i dała szansę nowemu pokoleniu tancerzy zmierzyć się z zawartymi w nim treściami. Z albumy zeszli na scenę ci sami bohaterowie. Kostiumy Załeckiej nadal cieszą oko i nie starzeją się. To samo można powiedzieć o muzyce i ję­zyku choreograficznym.

Nie zabrakło wspomnień. Dla młodych przeżyciem było poka­zanie na ekranie i w realu frag­mentów Faust goes rock i Skrzypka opętanego. Jedna z młodszych koleżanek powie­działa w formie komentarza: „Dlaczego Wycichowska nie robi teraz takich spektakli”.