Artykuły

Warszawiacy tak niedawno oglądali doskonałą inscenizację Aktu przerywanego Różewicza w wykonaniu teatru z Lublina na War­szawskich Spotkaniach Teatralnych, a Wasz sprawozdawca też o tym pisał, że nie czuje się w obowiązku przy okazji realizacji tej sztuki w STS wiele więcej napisać niż wte­dy, w grudniu 1970 r., że jest to utwór nawiązujący swoim stylem do tradycji tak zwanego teatru-zabawy z lat około I wojny światowej.

Ponieważ reżyser H. Kajzer [Kajzar] nie rozbudował, ani nie przebudował tekstu w tym stopniu jak to uczy­nił w lubelskim teatrze K. Braun, przedstawienie tym bardziej zawisło od sprawności aktorskiej artystów. Nie zawiedli, zbierając za swoje popisy większe brawa niż całość przed­stawienia na jego zakończenie.

Skoro brali udział w przedstawie­niu tak renomowani komicy, jak Jan Matyjaszkiewicz, Krzysztof Ko­walewski, Jerzy Kraszkiewicz oraz tak popularni weterani tej sali jak Jan Stanisławski, Ryszard Pracz i oczywiście od nich młodsza Krysty­na Chimanienko, należy pochwalić za dotrzymywanie im kroku łączącą poczucie komizmu z wdziękiem An­nę Borowiec, urocza Barbarę Ma­jewską i Andrzeja Fedorowicza.

Ale najmocniejszym aktorskim ak­centem przedstawienia była kreacja Zofii Rysiówny w roli Czerstwej Kobiety. Rysiówna, ta wielkiej miary tragiczka, pokazała co potrafi w zakresie komizmu i parodii w szla­chetnym stylu. Dzięki niej przedsta­wienie przestało być ot takie sobie poprawnie strawne, lecz urosło do rangi naprawdę godnego zobaczenia.