Artykuły

"Spowiedź motyla" Janusza Korczaka w reż. Julii Kijowskiej i Wojciecha Farugi w Teatrze Ateneum w Warszawie. Pisze Jacek Górecki w Notatniku kulturalnym.

Nie jest łatwo zrobić teatr dla widzów zarówno tych starszych i najmłodszych, łącząc tym samym pokolenia na scenie, a jeszcze przy okazji poruszając istotny temat. Niestety rzadko udaje się zachować naturalność u dzieci, nierzadko przez to wytrącając dorosłych widzów. W warszawskim Teatrze Ateneum z tym zadaniem zmierzył się Wojciech Faruga, który wraz z aktorką Julią Kijowską na warsztat wziął postać Janusza Korczaka i jego pamiętnik z okresu młodzieńczego. Ale jak to w przypadku reżysera bywa nie będzie to oczywiste podejście do tematu, co Faruga pokazał chociażby w wystawionej w tym roku eksperymentalnej Mewie Antoniego Czechowa. Tym razem mamy do czynienie z opowieścią o dojrzewaniu, które kształtuje się wraz ze zmierzeniem się z brutalnością świata. W spektaklu ten proces oglądamy w formie strzępków, wielobarwnych obrazów, nie układających się w jednoznaczną opowieść. Całość wymaga od widzów procesu, drogi podobnej, którą przeszedł Korczak. Sukces tego spektaklu zawdzięczamy głównie dzięki niesamowitej scenografii Farugi i magnetyzującej Julii Kijowskiej, która nie tworzy kolejnego pomnika Korczaka tylko człowieka przesiąkniętego nadzieją o szczęśliwym i bezpiecznym śnie. W Spowiedzi motyla Kijowska tworzy portret przejmujący, acz niezwykle surowy zbudowany jedynie na muśnięciach, delikatnym trzepocie skrzydeł, w środku zaś wypełniony po brzegi emocjami, do tego śpiewa tak, że śmiałoby mogła udać się z Nickiem Cavem w trasę koncertową. Co istotne jeszcze, pojawiające się na scenie kilkunastoletnie dziewczynki niesamowicie się w tę formę wklejają, idealnie przenikając z pozostałymi elementami spektaklu, odbijając od siebie wszelkie ckliwe tony. Tej warszawskiej scenie zdecydowanie potrzeba było takiego przewietrzenia, otwarcia. Cała nadzieja w nowym dyrektorze, który na początku dał szansę Farudze. Faruga zaś z Kijowską zrobił pierwszy ważny krok, w toporny ciężar wpuścili wielobarwnego, lekkiego motyla.