Artykuły

Teatr Śląski proponuje widzom szalo­ną podróż przez monumentalną powieść Sienkiewicza. Są w tym Potopie nie­bezpieczne przygody, odważni rycerze i piękne niewiasty, choć nieco już strupieszałe, to chwilami żywsze nawet niż te pamiętane z lektury.

Scenografię tworzy ściana pełna pomy­słowych otworów i rząd trumien, z któ­rych jak zombi wyłażą dawno temu umarli bohaterowie w strojach z epoki. Niegdyś biała, jak niezapisana karta powieści, po­kryła się z czasem ta ściana plamami zakrzepłej krwi. Pamiątkami niezliczonych bitew, a nieraz krwawych rzezi i rozbojów, które składają się na dzieje naszej ojczy­zny i które opiewał w swych powieściach autor Trylogii.

Kolejnym rozdziałom powieści towarzy­szą współczesne przeboje: od Republi­ki, przez Paktofonikę, aż po zespół ABBA — w nieoczywistych aranżacjach Domi­nika Strycharskicgo. W tej makabrycz­nej scenerii siedmioro artystów odgrywa kolejno całą galerię Sienkiewiczowskich postaci zręcznie, inteligentnie i z humo­rem. Pyszni są zwłaszcza Marcin Gaweł jako cwany Zagłoba, bałamucący Rocha Kowalskiego i Anna Kadulska w roli wy­raźnie zmęczonej nieustannym angażo­waniem w bieżącą politykę Matki Boskiej Częstochowskiej.

Ale najważniejszy jest Andrzej Kmi­cic w interpretacji Michała Rolnickiego, trochę rozrabiaka, trochę błędny rycerz, ostatecznie ofiara toksycznej miłości do Rzeczypospolitej, która od swoich synów, jak pokazuje Jakub Roszkowski, zwykle nie mądrości żąda czy cnoty, ale krwi.