W kraju kwitnącej wiśni
Japonia fascynuje nas „od zawsze” swoją tradycją i kulturą, zgodą i poszanowaniem dla praw przyrody, a także bogactwem swej nowoczesności stworzonej przez wysiłek i dyscyplinę wielu pokoleń. To jednak nie dążeniu do „drugiej Japonii” poświęcona jest ostatnia premiera Teatru „Groteska”. Jest ona wyrazem zachwytu nad legendą, przyrodą i odwiecznymi prawami tego kraju.
Marzenę Tokarską — autorkę scenariusza i reżyserkę przedstawienia zainspirowały baśniowe i mitologiczne motywy dotyczące Yamato (starożytna nazwa Japonii). W pierwszej baśni młody rybak Urashima ratuje życie żółwiowi. Zgodnie z tradycją powinno go za to spotkać wielkie szczęście. Poślubia więc Księżniczkę, córkę władcy oceanów. Po czterech dniach spędzonych w podwodnej krainie u boku pięknej żony wraca do swej wioski, by spotkać rodziców. Ale ciekawość, nieodłączna cecha ludzkiej natury, skłania go do złamania danego słowa. Cztery dni okazują się wówczas czterema wiekami a zamiast radości powitania w rodzinnym domu Urashima, który nigdy już nie ujrzy ukochanej żony — ogląda na cmentarzu własny nagrobek. Bohater drugiej baśni Brzoskwiniowy chłopiec, zesłany na ziemię jako syn starego Samuraja, podejmuje walkę z gnębiącym jego wyspę Demonem Pająkiem (czerwonym I). Zwycięża go tylko dlatego, że udało mu się uzyskać przychylność i pomoc dwóch innych Demonów — Wiatru i Ognia. Wraca do rodziców, dumnych „z syna, który rozpromienił ich życie jak wiosenne słońce”.
Te mądre i ogromnie pouczające baśnie mieszczą się doskonale w realizowanym konsekwentnie przez „Groteskę” przeznaczonym dla widowni familijnej „drugim nurcie”. Oprócz aktualnych ciągle starych prawd niosą ze sobą dużą wiedzę o Japonii, jej obyczajach, przyrodzie i historii. Są doskonale stylizowane i osadzone w klimacie tego kraju. Duża w tym zasługa pomysłowej scenografii Jana Burnata, a także muzyki Jacka Ostaszewskiego.
Jest to spektakl wierny nie tylko programowym założeniom, ale również specyfice Teatru „Groteska”, gdzie obecny na scenie aktor współistnieje z maską a może być także animatorem lalki, często jako postaci centralnej w widowisku. Baśnie japońskie udowadniają, że zespół teatru świetnie tę konwencję rozumie, a postacie stworzone m.in. przez Krzysztofa Suszka, Lecha Wrońskiego, Izabelę Burską, Małgorzatę Brożonowicz, Franciszka Mułę zapamiętanie tylko młodsza część widowni. Dlatego do oglądania tego przedstawienia gorąco zachęcam troszkę starsze dzieci, a także ich rodziców.
