Ewa Jastrzębowska
JASTRZĘBOWSKA Ewa Teresa, primo voto Poręba, secundo voto Zahorska (10 lutego 1942 Podzamcze koło Zamościa – 7 listopada 1998 Chrzanowo koło Różana),
aktorka.
Była córką aktora Tadeusza Jastrzębowskiego (1920–2001) i Emilii z Koziełłów; żoną najpierw reżysera Bohdana Poręby (1935–2014), potem scenografa Lecha Zahorskiego (ślub w 1970, rozwód w 1979). Ukończyła Liceum Ogólnokształcące im. Jarosława Dąbrowskiego w Warszawie, a w 1965 Wydział Aktorski warszawskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej.
W sezonach 1965/66–1967/68 występowała w Teatrze Polskim w Bydgoszczy, m.in. jako; Maria (Dobrze skrojony frak), Lizetta (Niestałość serc) – 1965; tytułowa Lilla Weneda, Desdemona (Otello), Karen (Dzikie łabędzie), Irina (Trzy siostry) – 1967; Ewa (Koncert Bahra), Mercy Lewis (Czarownice z Salem) – 1968. Po powrocie do Warszawy, w sezonach 1968/69–1977/78 grała w Teatrze Komedia takie role, jak: Mabel (Mąż idealny, 1970), Helena (Twój na wieki, 1971), Leonia (Przed ślubem, 1972), Wieroczka (Romans biurowy, 1972), Charlotte (Mieszkanie do wynajęcia, 1976), Królowa Macocha (Królewna Śnieżka, 1977), a w 1978/79–1990/91 należała do zespołu Teatru Polskiego; występowała w epizodach, m.in.: w Cyranie de Bergerac, Uciechach staropolskich, Vatzlavie, Obłędzie, Zaczarowanej królewnie, Kordianie, Rewizorze. Dnia 1 października 1988 obchodziła jubileusz 25-lecia pracy scenicznej. W sezonach 1991/92–1993/94 współpracowała jeszcze z Teatrem Polskim.
Już w okresie studiów wyróżniała się korzystnymi warunkami: smukła, kruczoczarna, o wielkich oczach i wydatnych, zmysłowych ustach.
Była wyjątkowo atrakcyjna, o urodzie Sophii Loren (i tak ją nazywaliśmy)
wspominał Ludwik Sempoliński. W Bydgoszczy recenzenci chwalili przede wszystkim jej urodę i dziewczęcy urok, nie ukrywali jednak, że w rolach dramatycznych (Desdemony, czy Lilli Wenedy), które jej powierzano, nie spełniła oczekiwań, a w jej grze dominował chłód. Lepiej czuła się w rolach komediowych, granych później w Warszawie. Podobała się w Mężu idealnym, czy w Przed ślubem, stworzyła też ciekawą sylwetkę współczesnej kobiety,
trzymającą się stylu tej komedii
(August Grodzicki)
w Mieszkaniu do wynajęcia.
W 1971–94 zagrała niewielkie role w kilku spektaklach Teatru TV, filmach i telewizyjnych serialach. Od początku lat 90. zajmowała się przede wszystkim działalnością społeczną. Przez trzy kolejne kadencje (dziewięć lat) była przewodniczącą Stowarzyszenia Mieszkańców Starego i Nowego Miasta w Warszawie. Zginęła w wypadku samochodowym.
Bibliografia
J. Adamski: Teatr z bliska, Warszawa, 1985 (il.); Bydg. leksykon teatr, (il.); Sempoliński: Druga połowa; Warsz. szkoła teatr. (il.); Barwy 1977 nr 10; Ekran 1973 nr 40 (il.); Gaz. Wyb. 1998 nr 265–268, 269 (il.); Kur. Pol. 1972 nr 46; Sł. Powsz. 1970 nr 81; Trybuna Ludu 1970 nr 97; Życie Warsz. 1976 nr 251 (A. Grodzicki), 1998 nr 292 (il.); Akt ślubu nr I/302/1970, Arch. USC Warszawa; Akta (fot.), ZASP; Wycinki prasowe, IS PAN; www.filmpolski.pl
Ikonografia
Fot. – IS PAN, ITWarszawa.
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.
