Janina Hładyłowicz
HŁADYŁOWICZ Janina, z domu Sękówna (16 grudnia 1904 Dąbrowa Górnicza – 24 czerwca 1992 Gliwice),
tancerka, śpiewaczka, aktorka.
Rok urodzenia według akt w Teatrze im. Wyspiańskiego w Katowicach; 1909 podany w aktach Związku Artystów Scen Polskich – nieprawdziwy. Była córką Józefa i Petroneli Sęków; żoną dyrygenta Ludwika Hładyłowicza (zob. t. 2). Średnie wykształcenie zdobyła w Sosnowcu. Tańca uczyła się najpierw w Sosnowcu, a potem w Katowicach; kształciła się także w katowickim Konserwatorium Muzycznym i na kursach dramatycznych pod kierunkiem Mieczysława Szpakiewicza. W 1925–32 występowała pod nazwiskiem panieńskim w Teatrze Polskim w Katowicach, najpierw jako tancerka, potem jako chórzystka i śpiewaczka, zaczynając rolą Baśki w operetce Pod gwiaździstą banderą (30 grudnia 1931).
W sezonie 1932/33 występowała w Teatrze Miejskim w Bydgoszczy w operetkach: Gospoda „Pod Białym Koniem”, Rozwódka, Peppina. Potem, według własnej relacji, grała w zespołach objazdowych, m.in. w Bielsku, Radomiu, Kielcach (zapewne w lutym 1934, podczas występów warszawskiego Teatru 8.30 z operetką Kobieta, która wie czego chce), Skarżysku Kamiennej, Sosnowcu; w życiorysie napisała, że grała m.in. Alicję Valuche (Medor) i Azę (Chata za wsią). Od 1933, kiedy mąż został korepetytorem solistów w warszawskim Teatrze Wielkim, występowała w Warszawie, najpierw jako chórzystka w przedstawieniach operetkowych, a od 1937 do wybuchu II wojny światowej w operach w Teatrze Wielkim.
W czasie okupacji niemieckiej, wraz z mężem, brała udział w koncertach charytatywnych, organizowanych przez Radę Główną Opiekuńczą, m.in. w Radomiu, Kielcach, Skarżysku Kamiennej. Po wojnie nie miała stałego zatrudnienia. Początkowo pracowała w rozgłośniach Polskiego Radia w Krakowie i Katowicach, potem przeniosła się do Bielska. Śpiewała w kierowanym przez męża chórze „Echo” i wystąpiła w przygotowanej przez niego Halce (partia Zofii; premiera 25 maja 1947). W sezonie 1948/49 była reżyserką i aktorką w Teatrze Lalek Banialuka, wystąpiła m.in. w przedstawieniach: Rzeczy nowe i cyrkowe – widowisko lalkowe (też reżyserowała), Strach na wróble, Baśń o złotej rybce.
W 1952–55 uczyła w Liceum Technik Plastycznych w Bielsku-Białej, od 7 stycznia do 7 kwietnia 1955 występowała w zastępstwach w bielskim Teatrze Polskim. W 1955–56 była kierowniczką artystyczną miejscowego Domu Kultury, a w 1956–57 inspicjentką i suflerką w Tatrze Polskim. Później zamieszkała z mężem w Katowicach, gdzie od 1 listopada 1958 do 31 sierpnia 1968, to jest do przejścia na emeryturę, była suflerką w Teatrze im. Wyspiańskiego. Skomponowała arię do przedstawienia Świadkowie, albo Nasza mała stabilizacja, w 1967 w teatrze katowickim. Udzielała prywatnych lekcji śpiewu. W ostatnich latach życia mieszkała w Domu Opieki Społecznej w Gliwicach.
Bibliografia
Almanach 1992/93; 25 lat T. Lalek Banialuka w Bielsku-Białej [Bielsko-Biała 1972]; Kaczyński: Dzieje „Halki”; Nawrat: Repertuar, Akta, T. im. Wyspiańskiego Katowice, ZASP (fot.); Błasiak: T. kielecki przed 1939 s, 116; Spis ZASP 1949; Szwed; Almanach 1944–59; Inf. uczennicy H., Elżbiety Pilszak-Lamy.
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.
