Lesław Eustachiewicz
EUSTACHIEWICZ Lesław (26 listopada 1913 Brody koło Tarnopola – 11 kwietnia 1998 Warszawa),
kierownik literacki teatru.
Był synem nauczyciela i publicysty Tadeusza Eustachiewicza, i Marii z domu Rotter. Do szkoły uczęszczał najpierw w Ostrowie Wielkopolskim, później w Rogoźnie, gdzie w 1930 w Gimnazjum im. Przemysława II zdał maturę. W 1930–34 studiował filologię polską na Uniwersytecie Poznańskim. Po uzyskaniu dyplomu, do wybuchu II wojny światowej uczył języka polskiego w Liceum im. Marcinkowskiego w Poznaniu. W czasie okupacji niemieckiej był żołnierzem AK (pseudonim „Jerzy”) i harcmistrzem Szarych Szeregów (pseudonim „Ksawery”). W 1942–43 pracował w Lublinie jako nauczyciel szkół zawodowych oraz w tajnym Liceum im. Konarskiego, redagował też konspiracyjne pismo satyryczne „Wentylator”. Aresztowany w listopadzie 1944 przez funkcjonariuszy resortu bezpieczeństwa i skazany na karę śmierci, więziony był we Wronkach do listopada 1946.
Po amnestii wrócił do Poznania; przez pewien czas był nauczycielem w Liceum im. Jana Kantego, w 1947–1958 wykładowcą historii literatury powszechnej na Uniwersytecie Poznańskim, a w sezonie 1956/57 kierownikiem literackim Eksperymentalnego Zespołu Dramatycznego „Kuźnica”; na jego potrzeby adaptował Krzyżaków. W 1958–62 wykładał w krakowskiej Wyższej Szkole Pedagogicznej. W 1965–69 pracował jako recenzent w Instytucie Wydawniczym PAX w Warszawie. W sezonach 1960/61, 1962/63 i 1967/68 był konsultantem programowym w Teatrze Współczesnym we Wrocławiu, w 1970/71–1973/74 kierownikiem literackim w Teatrze Klasycznym (od 1 lutego 1972 pod nazwą Teatr Studio) w Warszawie. W sezonach 1977/78 i 1978/79 współpracował jako konsultant literacki z Teatrem Ludowym w Nowej Hucie; sympatyzował z teatrem eref, założonym przez Ryszarda Filipskiego.
Był znawcą problemów literatury XIX wieku, krytykiem literackim, teatralnym i filmowym, prozaikiem, badaczem historii teatru przełomu XIX i XX wieku, autorem książek z tej dziedziny, takich jak: Dramaturgia polska w latach 1945–77 (Warszawa 1979), Dramaturgia Młodej Polski. Próba monografii dramatu z lat 1890–1918 (Warszawa 1986), Dramat europejski w latach 1887–1918 (Warszawa 1993). W „Dialogu” i „Pamiętniku Literackim” umieszczał szkice i eseje o tematyce teatralnej.
Bibliografia
Almanach 1997/98; Studio 1972–82; T. Współczesny Wrocław 1948–78; Współcześni polscy pisarze i badacze; Więź 1998 nr 7; Almanach 1944–59.
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.
