Osoby

DOBROMILSKI Włodzimierz (11 sierpnia 1933 Sambor w Lwowskiem – 30 kwietnia 1993 Szczecin),

aktor-lalkarz, reżyser, dyrektor teatru. 

Był synem Jana Dobromilskiego i Marii z domu Chromicz; jego pierwszą żoną była Pelagia z domu Kita, drugą Barbara z Jaworskich. Po II wojnie światowej mieszkał najpierw w Gryfinie i uczył się w szkole średniej, a następnie w Poznaniu, gdzie w 1953 ukończył z wyróżnieniem Państwową Szkołę Instruktorów Teatru Ochotniczego. W 1951–52 należał tu do pomocniczego zespołu artystycznego Teatru Młodego Widza. W 1953–55 odbył obowiązkową służbę wojskową. Od 15 listopada 1955 zaangażował się do Teatru Lalek Rusałka (od 1957 Teatr Pleciuga) w Szczecinie i pracował tu do 1967, najpierw jako aktor, asystent reżysera, potem także reżyser. W 1958 zdał eksternistyczny egzamin aktorski (lalkarski), a w 1960 reżyserski (lalkarski). 

Jego role na tej scenie to, m.in.: Nauczyciel (O Janku, co psom szył buty, 1955), Komornik i Harfiarz (Lampa Aladyna, 1956), Hertford (Książę i żebrak, 1957), Profesor Orzeszek (Wynalazek Profesora Orzeszka, 1958), Brat (Dzikie łabędzie, 1959). Na scenie Pleciugi 24 września 1960 debiutował jako reżyser sztuką Słoniątko (debiut uznano za udany) i od tej pory zajmował się głównie reżyserią. Wystawił m.in. sztuki: Kolorowe ptaki (1961; warsztat reżyserski), Wesoły listonosz (1962), Baśń o zmarnowanym czasie (1963), Guignol w tarapatach (1963), Misie ptysie (1964; nagroda publiczności V Festiwalu Teatru Polskiej Północnej w Toruniu, 1964), Niebieski piesek (1965; nagroda za reżyserię na Ogólnopolskim Konkursie Sztuk Małoobsadowych w Warszawie w czerwcu tego roku), Zimowa przygoda (1966), Kraina lalek (1967).

Od sezonu 1967/68 do końca 1973 był aktorem i reżyserem w Teatrze Lalek Chochlik we Wrocławiu (od 1968/69 Wrocławski Teatr Lalek); w 1963 reżyserował po raz pierwszy w Teatrze Lalek w Wałbrzychu: Awanturę w teatrze lalek (nagroda na II Śląskim Festiwalu Teatru Lalek w Opolu w 1964), w 1965 wystawił tu sztukę O chłopie, co wszystkich zwodził, czyli Złoty klucz i wystąpił jako Panbóg (otrzymał nagrodę za reżyserię na II Ogólnopolskim Festiwalu Teatru Lalek w Opolu w 1966), a w 1969–75 stale współpracował z tym teatrem. We Wrocławskim Teatrze Lalek reżyserował m.in.: Przygody Guignola i Komedię Pietruszki – 1968; Baśń o dwóch nieustraszonych rycerzach (1969), Miłość do trzech pomarańczy (1971), Biwak z piosenkami (1971), Kopciuszka Szwarca (1973); w Teatrze Lalek w Wałbrzychu, m.in.: Jak słońce o zachodzie wschodziło (1969), Zwyrtałową muzykę (1970; grał Świętego Piotra), Żołnierza i Biedę (1971), Trzymaj się Pietrek (1973), Smoczą awanturę (1975). Od 2 stycznia 1974 do końca życia był dyrektorem, kierownikiem artystycznym i reżyserem Teatru Lalek Pleciuga w Szczecinie.

Reżyserował m.in. sztuki: Kot w walizce (1975; wyróżnienie na II Biennale Sztuki dla Dziecka w Poznaniu w 1975), Baśń o zaklętym kaczorze (1977), Bajka o Emilu (1980), Bulanek (1982), Wyspa kapitanów (1986), Pożarcie królewny Bluetki (1988), Tygrysek i piraci (1992). Współpracował z innymi teatrami lalkowymi, m.in.: z Białostockim Teatrem Lalek (Guignol w tarapatach, 1964), Teatr Lalki i Aktora w Lublinie (Okno i koń, 1965), Teatr Lalek Pinokio w Łodzi (Flisak i Przydróżka, 1969), Teatr Lalki i Aktora w Opolu (Kotek Protek, 1971), Teatr Lalki i Aktora Baj Pomorski w Toruniu (Bulanek, 1990). We Wrocławskim Teatrze Lalek reżyserował jeszcze Pożarcie królewny Bluetki (1988, grał Smoka), a w Teatrze Lalek w Wałbrzychu Wojnę o echo (1981) i Wakacje smoka Bonawentury (1992). W latach 60. był jednym z inicjatorów Festiwalu Teatru Lalek w Rydze, w 1989 reżyserował tu Wakacje smoka Bonawentury. 

Od 1967 wykładał w Studium Aktorskim Teatru Lalek przy wrocławskim Teatrze Lalek Chochlik, w 1972–74 na Wydziale Lalkarskim krakowskiej Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej. Współpracował z amatorskim ruchem teatralnym: organizował i prowadził zajęcia teoretyczne i praktyczne na kursach i szkoleniach dla instruktorów teatrów dziecięcych,  młodzieżowych i studenckich. Za tę działalność otrzymał wiele nagród i wyróżnień. W listopadzie 1978 w Szczecinie zorganizował Ogólnopolski Przegląd Bułgarskich Sztuk Lalkowych, 23 listopada tego roku otrzymał Order Cyryla i Metodego II stopnia przyznany przez Radę Państwa Bułgarii. W 1980 w Szczecinie obchodził jubileusz 25-lecia pracy artystycznej.

Bibliografia

Almanach 1992/93; Włodzimiera Dobromilski – dokumentacja aktualności. Oprac. L. Kozień, Lalkarze..., t. 2, Łódź 1998 (il.; bibl. H. Jurkowski: Moje pokolenie: Pół wieku t. lalek w Szczecinie (il.); PWST w Krakowie; Szczecin teatr.; Waszkiel: Dzieje 1945–2000 (il.): Głos Szcz. 1993 nr 109; Kur. Szcz. 1993 nr 88, Akta, T. Lalek Pleciuga Szczecin, ZASP (fot.).

Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.