Nietoperz
Teatr miał siedzibę przy ul. Nowy Świat 63, w sali widowiskowej zbudowanej dzięki połączeniu posesji Nowy Świat 61 i 63. Sala ta oryginalnie mogła pomieścić do tysiąca widzów.
Władysław Potrzebiński, dotychczasowy dyrektor dramatycznego Teatru Powszechnego, działającego na Woli, wykorzystał konkunkturę powstałą po zamknięciu teatru kabaretowego Miraż. Dodatkowym impulsem dla otwarcia Nietoperza było zlikwidowanie zespołu Teatru Nowości. Struktura teatralna Warszawy ulegała więc daleko idącej zmianie: Czarny Kot zmienił nazwę na Teatr Nowy i wystawiał operetki, kierownictwo Qui Pro Quo również otworzyło filię pod nazwą Wodewil, gdzie wystawiano podobny repretuar.
Marian Domosławski, kierownik artystyczny Nietoperza oparł repertuar teatru na miniaturach operetkowych, kabaretowych i wodewilach. Niestety nie zyskał tak dużej popularności, jak pozostałe teatry. Po dwóch premierach, dyrektor Potrzebiński wycofał się, a zarząd teartru objęło zrzeszenie artystów. Przygotowując programy składane, Nietoperz przetrwał do wakacyjnej przerwy.
Jednak konkurencja nowootwartego Stańczyka i podobnych scen, okazała się zbyt wymagająca. Teatr pod nazwą Nietoperz został otwarty kilka lat później w gmachu panoramy przy Kaorwej. Nie miał jednak nic wspólnego z teatrem z Nowego Światu.
Ewa Hevelke (2019)
Sezon: 1921 / 1922
Kierownictwo
dyrektor:
Władysław Potrzebiński
kierownik artystyczny:
Marian Domosławski
kierownik literacki:
Walery Jastrzębiec
Zespół artystyczny
choreografowie i reżyserzy ruchu scenicznego: Antoni Romanowski
dyrygenci: Wacław Elszyk
aktorzy: Antonina (Nina) Burska-Cichowska, Waleria Dobosz-Markowska, Marian Domosławski, Maria Ferter-Wiśniewska, Bolesław Horski, Zofia Kosińska, Witold Kuncewicz, Janina Macherska, Włodzimierz Macherski, Stanisław Marjański, Tadeusz Olsza, Zula Pogorzelska, Czesław Skonieczny, Ignacy Sołtys, Lucjan Wiśniewski
balet:
soliści:
Serafina Biczówna,
Eleonora Dobiecka
zespół:
Janina Kaniewska,
Lucyna Kułakowska,
Janina Oleniecka,
Lucyna Wojłocznik,
Janina Zembianka
