Andrzej Górski
GÓRSKI Andrzej (26 września 1932 Łódź – 27 lutego 1993 Łódź),
aktor, śpiewak.
Był synem Władysława Górskiego i Władysławy z Sobieszczańskich; mężem tancerki i śpiewaczki Małgorzaty Derdzianki. W 1953 w Łodzi ukończył szkołę instruktorów teatrów ochotniczych. W 1953–54 studiował na Wydziale Aktorskim łódzkiej Państwowej Wyższej Szkoły Aktorskiej, później przerwał naukę i w 1955–58, jak wspominał, pracował jako nauczyciel i występował w przedstawieniach pod patronatem Państwowego Przedsiębiorstwa Imprez Estradowych w Łodzi. W 1955 zdał egzamin, przyznający mu uprawnienia aktora estradowego, a w 1958 eksternistyczny egzamin aktora dramatycznego.
W 1958 został zaangażowany jako solista do zespołu Operetki Śląskiej w Gliwicach i pozostał w nim do końca sezonu 1979/80 (z wyjątkiem 1961/62, kiedy był solistą Operetki w Szczecinie). W 1980 przeszedł na emeryturę, ale w dalszym ciągu, niemal do końca życia, występowa na tej scenie.
Był cenionym wykonawcą ról komediowych charakterystycznych w operetkach, wodewilach, komediach muzycznych. Wystąpił m.in. jako: Koloman Żupan (Baron cygański, 1958), Wollbrom (Biała wilczyca, 1959), Dyrektor teatru (Nitouche, 1960), William Harrington (Roxy, 1961), Ochmistrz (Farfurka królowej Bony, 1964), Richelieu (Trzej muszkieterowie, 1965), Generał Petypon (Dama od Maxima, 1967), Menelaos (Piękna Helena, 1968), Pedro (Człowiek z La Manczy, 1970), Sędzia (Hello, Dolly, 1972), Jessup (Szalona dziewczyna, 1973), „kapitalną kreację” stworzył w roli kamerdynera Prospera w Życiu paryskim (1974), Alfred Doolittle (My Fair Lady, 1975), Fryc (Fajerwerk, 1977), Baron Mirko Zeta (Wesoła wdówka, 1977), Miechodmuch (Krakowiacy i Górale, 1978), Książę Gigi (Zemsta nietoperza, 1979), Szwejk (Przygody dobrego wojaka Szwejka, 1980), Książę Leopold (Księżniczka czardasza, 1981), Lange (Krysia leśniczanka, 1982), Jowisz (Orfeusz w piekle, 1986), Książę Populescu (Hrabina Marica, 1990). W latach 70. występował też w wystawianych na scenie Operetki komediach, uzupełnionych wstawkami muzycznymi, np. jako komiczny sługa Quintana w Zielonym Gilu (1972), Nieśmiałowski w Klubie kawalerów (1977), gdzie „znakomicie bawił publiczność”, a jego
styl bycia na scenie a chyba i vis comica przylegały do teatralnych wyobrażeń o docencie z czasów monarchii
austro-węgierskiej
(Wacław Panek).
Pisał scenariusze widowisk estradowych i monodramów (np. o Żeromskim, powstańcach śląskich), które wykonywał w świetlicach, szkołach, klubach, domach kultury, w miastach i miasteczkach Śląska i Opolszczyzny. W dniu 27 maja 1980 obchodził jubileusz 25-lecia pracy artystycznej w tytułowej roli w Dobrym wojaku Szwejku.
Bibliografia
Almanach 1992/93; 10 lat Operetki Śląskiej 1952–62 (il.): Teatr 1977 nr 26 (W. Panek); Trybuna Rob. 1974 nr 46; Wieczór 1979 nr 9 (wywiad z G.; il.); Akta, Operetka Śląska Gliwice, ZASP (fot.); Programy i wycinki prasowe, IS PAN; Almanach 1944–59.
Ikonografia
Fot. – ITWarszawa, Operetka Śląska w Gliwicach.
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.
